Celem artykułu jest wykazanie, że używanie polskiego wyrazu „Żyd” i jego derywatów w odniesieniu do przedstawicieli „narodu wybranego” uczestniczącego w wydarzeniach opisanych w Starym i Nowym Testamencie jest anachronizmem językowym, gdyż wyraz „Żyd” w tym właśnie kształcie graficznym i fonetycznym powstał dopiero w średniowieczu. Dlatego używanie tego wyrazu w kontekście wydarzeń biblijnych jest niestosowne. Ten klasyczny anachronizm językowy jest o tyle zdumiewający, że stosują go nie tylko sami współcześnie żyjący Żydzi, ale także specjaliści w dziedzinie judaistyki i biblistyki. Artykuł zawiera kilka przykładów rażąco anachronicznych polskich tłumaczeń fragmentów Starego i Nowego Testamentu. Można zaryzykować twierdzenie, że omawiany anachronizm w dużej mierze przyczynia się do kształtowania postaw antysemickich, zwłaszcza wśród niektórych wyznawców chrześcijaństwa.
Encyklopedia katolicka 11(2006). Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL.
Kopaliński, Władysław (1967) Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna.
Mackay, CarolynJ. ([1993] 2002) Il dialetto veneto di Segusinoe Chipilo: fonologia, grammatica, lessico veneto, spagnolo, italiano, inglese. Segusino,Italy: ComunitàEmigranti Segusino, Comune di Segusino, Regione del Veneto
Linde, Samuel B.(1807)Słownik języka polskiego.Lwów: W drukarni Zakładu Ossolińskich.
Moszyński, Leszek (2003) Korespondencja prywatna. List z dnia 23 lipca 2003.
Siatkowski, Janusz (1996) Czesko-polskie kontakty językowe. Warszawa: Energeia.
